تقابل یا تفاهم انسان با زمین؛ مساله این است!

طبیعت هوشمند و بکرتا وقتی مصون از دست ُبرد انسان مهاجم بود، همه ی ساکنین اش شامل جماد، نبات و حیوان را تحمل می کرد و پذیرای شان بود. بهتر است بگوییم انسان تسلیم طبیعت بود، قدرت و توان دست برد وسیع و عمیق به آن را نداشت.

 بعد از آغاز انقلاب صنعتی که در اواخر قرن هیجدهم میلادی رخ داد و موجب تغییر در شیوه تولید گردید، اوضاع به کلی دگرگون شد. اختراع برق، شب تیره ی کره خاکی را به روز روشن مبدل ساخت. ابزار یکی پس از دیگری جای دست انسان را در تولید گرفتند. خیش و گاوآهن از دوش چهارپایان برداشته و به تراکتور بسته شدند. درشکه و پیک های تیزپای شب رو و کبوتران نامه بر، جایشان را به اتومبیل، قطار، هواپیما و سرانجام به اینترنت دادند. انسان توانست در چشم برهم زدنی آسمان و دریا و زمین را درنوردد. طاعون و وبا و آبله ریشه کن گشتند. شمشیرها غلاف شدند و سلاح های مخرب و کشتار جمعی جایگزین آن ها گردید. انسان، مغرور و سرمست از این که طبیعت را به تسخیر خویش درآورده، استحصال و بهره مندی و برداشت از این کره شگفت را با شتاب و ولعی سیری ناپذیر سرلوحه ی کار خویش قرار داد.. گازهای گلخانه ای لایه اوزون را پاره کرده اند. مساحت جنگل ها که «ریه های زمین» نام گرفته اند به سرعت رو به کاهش و نابودی نهاده است. زمین علائمی مبنی بر این که تحمل این همه تجاوز را ندارد از خود بروز داده و شروع به عکس العمل کرده است. یخچال های عظیم شمالگان و جنوبگان به علت بالا رفتن دمای زمین آغاز به ذوب شدن و حرکت کرده اند. ادامه این وضع یعنی خشکی یی که جای ساکنین محترم زمین است از سطح یک چهارم   هم کمتر خواهد شد در حالی که تا آغاز قرن نوزدهم جمعیت ما کمتر از یک میلیارد نفر بود و اکنون از مرز هفت میلیارد گذشته ایم.

 پیشرفت های علمی بشر، یکطرفه و غیرقابل برگشت است. مواهب آن نیز غیرقابل انکار می باشد. اما انسان برای این که بتواند بر روی کره خاکی دوام بیاورد و آن را با جمیع نعمت هایش به آیندگان تحویل دهد باید حقوق و حریم این کره شگفت را محترم بشمارد که متاسفانه تاکنون به آن کمتر توجه نموده است. اگر به محیط محدود زندگی خود بنگریم خواهیم دید در گذر عمر چه مقدار از نعمت ها و مواهبی را که طبیعت سخاوتمندانه در اختیارمان گذاشته است نابود کرده و از دست داده ایم. آمار انواع گیاهان و جانوران منقرض شده یا در حال انقراض بسیار نگران کننده است. در این میان، کشور عزیز ما ایران که به لحاظ موقعیت جغرافیایی و کم باران بودن بسیار آسیب پذیر است باید با وسواس تمام و از دل و جان از طبیعت اش مراقبت و نگهداری کنیم. خشکی تالاب ها و رودخانه ها و کاهش شدید سفره های آبهای زیرزمینی، شکار و چرای بی رویه، به جدّ حیات ما و دیگر موجودات زنده را تهدید می کند.حال وروز امروز خوزستان زر خیزگواهی صادق است از ان چه کرده ایم. ما به عنوان اشرف مخلوقات کمتر از دو قرن است که طبیعت را مسخر کرده و بر آن مسلط شده ایم ولی در این مدت کوتاه چنان طبیعت را تخریب نموده ایم که زندگی برای ما و دیگر موجودات بسیار سخت شده است.اگر منصف باشیم و ذره ای در وضع پیش آمده خود را سهیم بدانیم جا دارد که به حدّ وسع و توان تلاش کنیم تا طبیعت زیبای مان فرصت تجدید حیات و بازسازی یابد و به جای نفرین نسل های آینده، تحسین آنان را در حق خویش روا داریم. باید آمار جانوران منقرض شده و یا کم شدن سریع تعداد گونه های مختلف آن ها را پی گیری کرده و مدّنظر قرار دهیم تا باور کنیم که اگر این روند با این سرعت ادامه یابد، دیری نمی پاید که نوبت انقراض ما نیز فراخواهد رسید زیرا طبیعت هوشمند و حسابگر است و برای بقا خویش تلاش می کند و برای همیشه تسلیم محض ما نخواهد ماند.سیصد نفر از زیست شناسان برجسته جهان در اغاز هزاره ی سوم طی گرد همایی ای اعلام نمودند وهشدار دادند که نسل بشر در هزاره سوم نخواهد بود مگر این که با طبیعت کنار آمده وبه حریم ان احترام بگذارد.